روز سوم بهمن ماه بود علی از استراحتگاه که خارج شد نگاهی به آسمان انداخت و گفت:" تو به من قول دادی، تو ده روز دیگر فرصت داری، به قولی که به من دادی عمل کنی وگرنه می روم و دیگر پشت سرم را نگاه نمی کنم"

پای مصنوعی اش شکسته بود. با خنده کمی لی لی رفت و به ما گفت:" این پا روی مین رفتن داره" بالاخره یوم الله 22 بهمن از راه رسید. علی به میدان مین رفت و حدود 62 یا 63 مین پیدا کرد. من نیز کنارش بودم . به آخرین مینی که رسیدیم، کسی مرا صدا زد، حدود 7 متر از علی دور شدم ؛  ناگهان صدای انفجار مهیبی در دشت پیچید. به طرف علی دویدم . او با پیکری خونین روی زمین افتاده بود. باورم نمی شد اما خدا هیچگاه خلف وعده نمیکند.

و اینگونه بود که علی محمودوند به سرزمین خدا پرکشید

به نقل از همرزم شهید علی محمودوند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: